Muziek en herinneringen
“Would you lie with me and just forget the world? Forget what we’re told.”
Een prachtige tekst, ik word altijd een beetje sentimenteel als ik luister naar het nummer Chasing Cars van Snow Patrol. Heel eerlijk, misschien komt het ook wel omdat ik Grey’s Anatomy te vaak gekeken heb en ik alle verdrietige scènes voorbij zie komen.
Reizen en vrijheid voelen
Maar ik zit in de trein. Terwijl we even stilstaan op het station, zie ik alle mensen staan wachten. Wachten op de volgende bestemming. Mijn fantasie slaat op hol en ik probeer verhalen te verzinnen bij elk poppetje. We zitten boven in de dubbeldekker en ik kijk een beetje neer op de mensen. Het voelt bijna decadent. Ineens voel ik de vrijheid. De vrijheid om ’s avonds na het werk nog in de trein te stappen en naar de andere kant van het land te reizen. Gewoon een weekendje weg. Wat een vrijheid dat dit mogelijk is.
We rijden verder en het landschap dendert voorbij. Langzaam is het donker geworden en wat je ziet, zijn lange stukken donker, dan snelweg en dan weer een klein stadje waar de lampen schijnen. Het is vrijdagavond en de mensen beginnen aan hun weekend.
Ineens komt de drang naar boven om mijn laptop te pakken. Lang zit ik nog te twijfelen, want ik zit zo lekker. En het naar buiten staren is ook wel rustgevend. Maar er zit een stem in mij: ga schrijven. Er poppen allerlei titels in mijn hoofd op waar ik over wil gaan schrijven. Vragen die door mij heen gaan. Spirituele vragen, vragen over het leven, vragen waarop ik al schrijvend een antwoord hoop te vinden.
Nadenken over het leven
Misschien is het daarom wel dat het nummer Chasing Cars altijd iets met mij doet. Nadenkend over het leven. Nadenkend over wat mij allemaal geleerd is en of dat wel echt waar is. Veel van die antwoorden heb ik de afgelopen jaren al gevonden. Want wat mij geleerd is, doe ik allang niet meer. Een eigen huis, een vaste aanstelling bij je werkgever en sparen voor je toekomst.
Mijn verhaal
En daar komt mijn allergrootste vraag: welke toekomst? Ik leef nu, vandaag. Ik ben hier, nu, op dit moment. Moet je iets aangrijpends meemaken om dit te beseffen? Misschien wel. Want bij 9 van de 10 mensen komt dat besef pas als ze iets heftigs hebben meegemaakt.
Hi, mijn naam is Ivette. 17 jaar geleden verloor ik binnen 9 maanden tijd mijn vader op 61-jarige leeftijd, mijn oma en de kans om ooit zelf moeder te worden. Een heftige periode van ziek zijn, hormoonmedicatie en verschillende operaties volgde, waarbij ik 2 jaar later deze periode afsloot met een buikoperatie van 9 uur.
Was dit heftig genoeg? Het heeft in elk geval de basis gelegd voor het feit dat ik vanaf dat moment meer uit mijn leven wilde halen. Vanaf dat moment begon ik diepe vragen te stellen. Wat was de reden waarom dit allemaal gebeurde? Diende dit een groter goed? En zou ik ooit antwoorden krijgen op deze vragen?
Antwoorden en inzichten
Heel eerlijk, ik ben een stuk wijzer geworden en heb door de jaren heen gelukkig veel antwoorden mogen ontvangen. Of ik alle antwoorden al weet? Gelukkig niet, zeg. Laten we nog een paar dingen aan de verbeelding overlaten.
Ik geloof op dit moment dat de ziel van mijn vader samen is met de ziel van mijn dochter, die nooit geboren mocht worden. En als ik ze beide een beetje ken, hebben ze diepgaande gesprekken samen, maar genieten ze ook van de stiltes.
Of dit echt werkelijkheid is? Geen idee. Voor mij wel, en daarom wil ik het echte antwoord niet weten. Dat antwoord krijg ik later nog. Hou ik nog tegoed.
Verandering in mijn leven
Doordat mijn basis veranderde, ging ik ook anders nadenken over ons eigen koophuis en mijn baan in loondienst. Beëdigd als ambtenaar en een vaste aanstelling bij de Belastingdienst. Waarom zou ik dit opgeven? Meer zekerheid kun je toch niet krijgen?
Maar die zekerheid zei mij niet zoveel meer. Heb ik genoeg uit mijn leven gehaald als ik dit blijf doen? Dat antwoord kwam heel snel en heel duidelijk. Nee dus.
Geef een reactie